میم و ماه و مهر را هم که یکی کنم
من می مانم و خش خش ِ ناله های روان برگ ها
که میشوند شات های دورادور ِ نگاهی که نبوده و نیست
میم میشود مادر ِ بغض های نشسته و کال
که بی سر و صدا عمق میدان را می دود و
بی چک و چانه سرریز می شود آغوشی را که از فرط ِ سرما می نالد شب را
ماه دل باخته ی دخترک ِ همسایه
قرص ِ موهایش را آویخته به دامان ِ صبح
و پهلو پهلو دار حرف می زند
و مهر ...
پنجره را باز گذاشته ... سکوت کرده به رنگ ِ دخترکی با چشمان ِ قهوه ای درشت
و دلتنگی اش هم چنان در جریان است ...
و اما
عشق ...
به آن دل نبند
و وقتی سر بر آستانِ حوصله
در مه آلودگی ِ غمناک دنیا شعر هایت رانده می شوند
عاشقانه به دوربین ِ واژه ها نگاه کن
شاید این بار کسی از عمق ِ چشم هایت
معشوقه ای به دست خود آفرید !

دلنوشت های فرشته
13.9.93